سیستم اعلام حریق متعارف (CONVENTIONAL) با استفاده از تجهیزات اعلام حریق، منطقه ای (زون) که دچار حریق شده است را مشخص می کند. در واقع مجموعه ای متشکل از دتکتور دود، دتکتور حرارتی، شستی اعلام حریق، آژیر و فلاشر می باشد که عمل تشخیص حریق را در زون انجام می دهد. در سیستم اعلام حریق متعارف اتوماتیک جریان عبوری از مدار بسیار حائز اهمیت است. در حالت عادی از دتکتور ها جریان کمی عبور می کند اما با وقوع حریق، جریان عبوری از مدار افزایش می یابد و اعلام حریق رخ می دهد. در سیستم اعلام حریق متعارف (کانونشنال) ممکن است 4 حالت رخ دهد: حالت اول حالت عادی است که جریان عبوری از مدار کم و به میزان نرمال است. در این حالت چراغ سبز روشن است. حالت دوم که ممکن است یکی از سیم ها دچار آسیب و یا پارگی شده باشد در این صورت چراغ زرد که به معنی اشکال در سیستم است فعال می شود. حالت سوم هنگام وقوع حریق رخ می دهد که چراغ به رنگ قرمز در می آید. در نهایت حالت چهارم و یا آخر ،زمانی رخ می دهد که سیستم دچار اتصال کوتاه می شود. اتصال کوتاه زمانی رخ می دهد که دو سیم با هم برخورد کرده اند و دچار اتصالی شده اند که در این حالت نیز چراغ زرد روشن می شود. سیستم های اعلام حریق متعارف بر حسب زون در اندازه های متفاوت موجود هستند که بنا به بزرگی ساختمان و مجموعه، آن را انتخاب می کنیم. سیستم های اعلام حریق متعارف از 1 زون تا 48 زون بیشترین کاربرد را دارند. بدون در نظر گرفتن سیستم اعلام حریق آدرس پذیر می توان گفت که سیستم اعلام حریق متعارف (کانونشنال) به ما کمک می کند تا وقوع حریق در محیط را متوجه شویم که این امر به آسیب کمتر به جان و مال افراد کمک می کند. علاوه بر این لازم به ذکر است که قیمت سیستم اعلام حریق کانونشنال (متعارف) پایین است و در پروژه های کوچک کاربرد بسیار خوبی دارد و به صرفه است. جهت طراحی سیستم اعلام حریق متعارف مهم ترین موضوع، زون بندی محیط یا ساختمان است. در زیر به مهم ترین نکات جهت زون بندی اشاره می کنیم: شایان ذکر است که هر زون می تواند شامل شستی و یا دتکتور و یا هر دو آن ها باشد. همچنین هر زون از منطقه خاص خود محافظت می کند. در سیستم اعلام حریق متعارف (کانونشنال) نوع سیمی که در مدار استفاده می شود بسیار مهم است زیرا اگر سیم دچار مشکل شود سیستم به خوبی کار نمی کند. در سیستم اعلام حریق کانونشنال از دو نوع سیم استفاده می شود. یک دسته از سیم ها قبل از آشکار شدن حریق و دسته دیگر بعد از آشکار شدن حریق فعال می شوند. در دتکتور و شستی ها که قبل از آشکار شدن حریق استفاده می شوند باید از سیم 1.5 میلیمتر پی وی سی (پرتودور) و در مکان هایی که احتمال آسیب مکانیکی به سیم وجود دارد از غلاف مکانیکی نیز استفاده شود. در منبع تغذیه و آژیر که بعد از آشکار شدن حریق استفاده می شوند می توان از کابلی که برای دسته اول استفاده می شود، استفاده کرد ولی باید دارای حفاظ مکانیکی فولادی باشند. نحوه سیم کشی سیستم های اعلام حریق متعارف (کانونشنال) به صورت انشعابی و ستاره ای است به این صورت که پنل مرکزی در وسط قرار می گیرد و با استفاده از دو سیم اتصالات انجام می شود. یک سیم مخصوص دتکتور ها و شستی است و سیم دیگر مخصوص آژیر های اعلام حریق می باشد. در واقع همه ی این تجهیزات روی یک سیم نصب نمی شوند.
آترین رادمهر ارائه دهنده انواع سیستم اعلام حریق متعارف با برند های زیر می باشد: Apollo, Hochiki, Fireray , Klaxon , KAC, عمده ترین تفاوت سیستم اعلام حریق متعارف و آدرس پذیر در نحوه سیم کشی و میزان دقت در انتخاب محل وقوع حریق است. در سیستم اعلام حریق آدرس پذیر هر جز دارای یک کد است که در صورتی که حریق رخ دهد به طور دقیق مشخص می شود که کجا دچار حریق شده است. همچنین سیم کشی در سیستم اعلام حریق متعارف به وسیله دو سیم و در سیستم اعلام حریق آدرس پذیر توسط 1 سیم انجام می شود.
